Калі ў сваёй вандроўцы
Я адлучаюся далёка
Ад Радзімы
I ўжо ня чую яе
Пеўняў на зары,
Не адчуваю паху яе хлеба,
Ня бачу прызыўных яе агнёў,
А ў мае песьні пачынаюць залятаць
Чужыя птушкі, воблакі, вятры, –
Як блудны сын, вяртаюся дамоў.
Вось і сягоньня
Стаю ля бацькаўскага парога,
Чакаю: ці даруюць?
I ў той жа час
Аб новай мару Адысэі.
1978
|
|
